In 1941 moest Esther Halberstadt nog haar zus Branca begraven, die ook de inval van de nazi’s moest meemaken. Net zoals haar zus, was ook Esther weduwe toen de oorlog uitbrak. Ze trouwde eind 1897 op twintigjarige leeftijd met koopman Nathan Blits en nog geen drie maanden later werd hun zoontje Louis geboren. Er zouden nog acht kinderen volgen in een tijdsbestek van twintig jaar, twee zonen en zes dochters. Alleen de in 1902 geboren Mozes redde het niet en stierf toen hij ruim anderhalf jaar oud was. Nathan overleed in 1935 en was nog getuige van de huwelijken van Louis en zijn dochters Catharina, Betje en Sara. Hij werd bij leven grootvader van negen kleinkinderen en dit zouden er in totaal vijftien worden en in de oorlog werd een achterkleinzoon geboren. Het was een grote familie, slechts één dochter zou de oorlog overleven, samen met haar man en een dochter en nog een andere kleindochter. In totaal vonden negenentwintig familieleden de dood. Esther was met haar zeventig jaar de oudste, haar achterkleinzoon Herman was met twee maanden de jongste.
Louis Blits was pakhuisknecht toen hij in 1925 met Salina Presser trouwde. Later werd hij expeditie chauffeur. Ze kregen drie kinderen: Barend, Esther en Nathan. Lederwerker Barend kreeg op zijn zestiende verjaardag als eerste in het gezin een oproep voor de ‘Arbeitseinsazt’ en ging met een van de eerste transporten naar Auschwitz. Hij kreeg kampnummer 50434 op zijn linker onderarm getatoeëerd en is al binnen vier weken, op 16 augustus 1942, overleden. De rest van het gezin werd op 16 maart 1943 in Westerbork ingeschreven en exact een week later naar Sobibor gedeporteerd.
Vijf jaar voordat Louis trouwde, was zijn twintigjarige zus Catharina Blits hem al voorgegaan door te trouwen met meubelmaker Hijman Waas. Vier maanden later werd Lion geboren, het eerste kleinkind van Esther en Nathan. Er zouden nog een zusje en twee broertjes volgen. Lion, die ook meubelmaker werd, trouwde op 1 april 1942 met Annie Grishaver en ze wisten te voorkomen dat ze in juli 1942 op transport moesten. Op 26 maart 1943 werd hun zoontje Herman geboren. De ouders van Lion maakte dit al niet meer mee. Catharina en Hijman werden samen met hun twee jongste zonen in januari 1943 naar Auschwitz vervoerd en vonden daar gelijk na aankomst de dood. Esther Halberstadt miste de geboorte van haar achterkleinzoon ook, zij werd een week voor zijn geboorte in Sobibor vergast.
Esther, de enige dochter in het gezin, zat op dat moment al een paar maanden in Westerbork. Zij werd in de nacht van 8 op 9 april 1943 overgebracht naar kamp Vught, waar ze als naaister in het Philips-Kommando werd geplaatst. Lion Waas, werd op 7 mei 1943 gearresteerd en is samen met zijn vrouw en Annie Grishaver en baby Herman naar Westerbork gebracht. Herman moest nog twee maanden worden, toen hij met zijn beide ouders op transport naar Sobibor is gezet. Daar werd Lion geselecteerd om te werken en in 1943 stuurde hij nog een bericht naar huis, dat op 8 november bij de Joodse Raad binnenkwam. Na de oorlog kreeg hij 30 november 1943 als datum van overlijden. Hij zal, met tienduizenden andere lotgenoten, in ‘Aktion Erntefest’ zijn vermoord, een vergeldingsactie van Himmler, naar aanleiding van de opstanden in Treblinka en Sobibor.
Het voltallige Philips-Kommando ging begin juni 1944 rechtstreeks van Vught naar Auschwitz op transport. Na aankomst werden de ‘Facharbeiter von Philips' naar Reichenbach overgebracht en weer ingezet in de Duitse oorlogsindustrie. Daar moesten ze in een fabriek van Telefunken condensatoren voor vliegtuigen maken. Vijfenzeventig procent van de Joden van het Philips-Kommando keerde terug en Esther werd via Zweden naar Nederland gerepatrieerd. Ze keerde na de oorlog terug naar Zweden, trouwde en werd vierenzeventig jaar
Betje Blits trouwde in 1926 met marinier Mozes Hamme, die oorspronkelijk als slager was opgeleid. In 1922 tekende hij in het kader van zijn militaire dienstplicht voor zes jaar bij de Zeemacht, waar hij in 1928 eervol werd ontslagen. Daarna werd Mozes bij Koninklijk Besluit bij de Koninklijke Marine Reserve aangesteld. Na zijn actieve dienstplicht ging hij weer het slagersvak in en aansluitend bezorgde hij tijdsschriften en was hij bode. Betje en Mozes kregen pas kinderen na zijn militaire diensttijd. In 1931 werd Nathan geboren, in 1933 Rachel en in 1935 Esther. Toen de nazi’s in Nederland Joodse werkkampen in het leven riepen, werd ook Mozes opgeroepen. In de nacht van 2 op 3 oktober werd hij in de grote landelijke razzia naar Westerbork gebracht en daar herenigd met zijn gezin. Twee dagen later al gingen ze op transport naar Auschwitz, waar Mozes wel werd geselecteerd werd om dwangarbeid te verrichten. Hij heeft het nog bijna een jaar volgehouden.
Samuël Blits trouwde in juli 1938 met Betsy de Vos en in hetzelfde jaar werd hun zoontje Nico geboren, een naam die veelal als synoniem voor Nathan werd gebruikt. Samuël was kleermaker en zal uit hoofde van zijn vak een tijd een ‘Sperre’ hebben gehad. Begin maart 1943 werd het kleine gezin naar Sobibor gedeporteerd en gelijk na aankomst vergast. Samuëls zus Sara Blits trouwde met kleermaker Jacob Abraham Barend en zij kregen voor de oorlog zoon Abraham Jacob en dochter Elsje. Het gezin dook eind 1942 of begin 1943 onder en wist het bijna voltallig te overleven. Zoon Abraham Jacob werd helaas verraden en is op 20 juni 1943 in strafbarak 68 van Westerbork geplaatst. Goed een week later werd hij naar Sobibor gedeporteerd, waar hij op negenjarige leeftijd werd vergast. In 1950 kregen Sara en Jacob nog een zoon.
In 1936 trouwde Henriëtte Blits met broodbakker Philip Witteboon en het duurde tot januari 1941 voordat er, met de geboorte van hun zoon Nathan, gezinsuitbreiding kwam. De eerste oproep voor de ‘Arbeitseinsatz’ van juli 1942 wist het gezin nog te pareren. Begin oktober werd het gezin in Westerbork geïnterneerd. Waarschijnlijk werd Philip vanuit en Joods werkkamp overgebracht en daar met zijn gezin herenigd. Ze wisten voor de tweede keer een deportatie af te wenden en werden op 20 februari naar Vught overgebracht en zijn daar ongetwijfeld aan het werk gezet. Toen begin juni 1943 nagenoeg alle kinderen uit kamp Vught werden verwijderd, werd het gezin niet opgesplitst, zoals meestal het geval was. Henriëtte, Philip en de kleine Nathan werden met elkaar op 8 juni 1943 met het grote kindertransport, vanuit Westerbork, naar Sobibor afgevoerd.
Begin juli 1942 werden Gretha Blits, haar man Salomon Cohen, handelaar van beroep, en hun bijna vierjarige dochtertje Mina naar Auschwitz gedeporteerd. Salomon werd op het de ‘Alte Judenrampe’ geselecteerd om te werken. Daar waar velen van de eerste transporten de collectieve overlijdensdatum van 30 september 1942 kregen, is van Salomon vastgesteld, dat hij op19 september 1942 is overleden aan een zwak hart. De registraties in het dodenboek van Auschwitz uit deze periode duiden er meestal op dat de betrokkenen actief om het leven zijn gebracht, veelal met een fenol-injectie die rechtstreeks in het hart werd gezet.
De jongste dochter uit het gezin van Esther Halberstadt en Nathan Blits was Marianna Blits. Zij trouwde op 9 april 1941 met Jacob Gobitz, die van oorsprong boekdrukker was. Hij vervulde in 1938 en 1939 zijn militaire dienstplicht en werd een half jaar voor de inval van de nazi’s voorgoed vrijgesteld. Zijn expertise als boekdrukker was bij uitstek geschikt voor verzetsactiviteiten, alleen is daarover niets bekend. Wel is duidelijk dat Marianna en Jacob onderdoken en werden opgepakt. Op 26 augustus 1943 werden ze allebei in strafbarak 67 geplaatst en vijf dagen later zijn ze samen naar Sobibor gedeporteerd.