Hendrik Tonninge is geboren en getogen in de Mariënbornstraat in Dordrecht. Hendrik was het dertiende kind in het grote gezin van Abraham Tonninge en Duifje Broekewasscher, dat uiteindelijk veertien kinderen zou tellen. Toen Hendrik geboren werd, was zijn vader al 56 jaar. Zijn moeder Duifje was een stuk jonger, 39 jaar. Vader Abraham was koopman; hij overleed in 1918 na een kort ziekbed. Moeder Duifje bleef achter met tien nog thuiswonenden kinderen.
In september 1926 vertrok Hendrik naar Den Haag om daar als slagersleerling te gaan werken. Twee jaar later verhuisde hij naar Amsterdam. Hij trok in bij zijn moeder Duifje, broers Nathan en Louis en nichtje Anna, die inmiddels in de Transvaalbuurt in Amsterdam woonden. In de loop der jaren verhuisde hij verschillende malen. In mei 1939 woonde hij samen met zijn verloofde Cornelia Loef op Wittenburg, in de Kleine Wittenburgerstraat 3-I, een paar honderd meter verwijderd van de oude Jodenbuurt.
Op zaterdag 22 februari 1941 bevond Hendrik zich in het door de gewapende Duitse politie afgezette gebied, niet ver van zijn huis. Samen met honderden andere Joodse jonge mannen werd hij weggevoerd, eerst naar kamp Schoorl, daarna naar Buchenwald en op 22 mei naar Mauthausen. In dat laatste kamp kwam hij, 34 jaar oud, op 26 augustus 1941 om het leven. Hij werd 'auf der Flucht erschossen'.
Van het grote gezin van Abraham en Duifje Tonninge heeft niemand de oorlog overleefd. In totaal zijn 29 directe en aanverwante familieleden omgekomen. De enige met een graf is moeder Duifje: zij overleed in Amsterdam op 25 juli 1942, tien dagen na aanvang van deportaties uit de hoofdstad.
Gebaseerd op onderzoek en verhaal van Wally de Lang