Aron Turteltaub speelde viool. Hij speelde vaak op straat. De viool is na de oorlog teruggevonden op de vliering van de woning aan de Drienerstraat 77 in Hengelo. De familie die na de oorlog op dit adres is gaan wonen heeft de viool nog altijd in bezit.
Toevoeging van een bezoeker van de website
Aron Turteltaub reed in een T-Fordje.
Toevoeging van een bezoeker van de website
Volgens de overlevering was Aron Turteltaub erg muzikaal.
Toevoeging van een bezoeker van de website
H. Haverkate schreef in zijn Groeten uit Delden (Hengelo 1976) het volgende: "Ergens in Duitsland woonde een zekere Herr Turteltaub in een stadje dat we nooit op de kaart hebben kunnen vinden. Hij was een zwierige verschijning met een mond vol gouden tanden. Hij had iets weg van Maurice Chevalier, maar dan met een Duitse inslag. Herr Turteltaub was erg charmant en maakte er, zeer tot ongenoegen van mijn moeder, een gewoonte van om dames de hand te kussen. Het was altijd een feest, als hij op bezoek kwam. Hij gaf zich uit als kunstfotograaf, maar ik betwijfel of hij ooit een camera heeft gezien. Turteltaub stonk een uur in de wind naar goedkope parfum en droeg onder zijn grijs gestreepte broek een paar lichte slobkousen. Zijn zwarte bolhoed en ravenzwarte colbert gaven hem het voorkomen van een circusdirecteur die aan lager wal is geraakt. De Duitser genoot in Delden en de buurtschappen een grote bekendheid. Ook in Hengelo deed hij zaken. Hij was de man die van een klein onduidelijk kiekje een portret kon maken zo groot als een confectiedoos. Turteltaub werd als redder binnengehaald, omdat hij mensen tot leven kon wekken die jarenlang in een oud kerkboek of sigarenkistje tevergeefs lagen te wachten op de bevrijding. En Turteltaub bezat de magische kracht kleine vergeelde mensjes uit dressoir-laden of poëziealbums om te toveren tot imponerende muurdecoraties."