Aron Frank, vrijwel altijd 'Oom Eddie' genoemd, was bijna dertig jaar oud toen de Duitse troepen Nederland binnenvielen. Volgens de overlevering was Aron Frank een vrolijk, behulpzaam en belangstellend mens. Hij had een eigen importeurs en handelszaak waarmee hij in winkelreclameartikelen handelde, met als hoofdproduct zogenaamde ‘transfers’: afbeeldingen, plaatjes en prentjes die, na het weken in water, op fietsen, auto's, motoren, gereedschappen en andere gebruiksvoorwerpen werden aangebracht.
Vóór de Duitse inval was hij, net als een broer, veel op bezoek bij de winkel van zijn zwager Salomon de Jong in de Boekhorststraat in Den Haag. De Boekhorststraat was dichtbij de Haagse jodenbuurt gelegen. Het was een soort doorgangsgebied dat door iedereen werd benut. Aron Frank leek iedereen te kennen en andersom. Er werd vaak gesproken over de Luthersche kerk, het huis waar Spinoza woonde en werkte en de grote synagoge in de Wagenstraat.
Aan het begin van de bezetting werden de joodse winkeliers in de Boekhorststraat geterroriseerd met vernielingen. Klachten daarover werden beantwoord met scheldpartijen. Aron Frank liet zich niet eenvoudig afschepen, maar moest dat enkele malen met een pak slaag bekopen.
Veel van de joden hadden bij hun huisdeur een mezoeza bevestigd. Voor iedereen was dus zichtbaar dat achter die deur joden woonden en werkten. De gevolgen waren dan ook voorspelbaar. Veel joden konden het niet over hun hart verkrijgen de kokertjes weg te halen. Aron Frank deed dat toen, samen met een niet-joodse jongen. De moeten en gaatjes werden door stopmateriaal en plaketiketten, die Aron Frank als handelswaar had, zo onzichtbaar mogelijk gemaakt. De weggehaalde mezoeza’s bracht hij, keurig ingepakt, naar de synagoge.
Toevoeging van een bezoeker van de website